Meer herinneringen aan de Ouderkerkerlaan
Het vreemde is dat mensen in dezelfde tijd in dezelfde buurt kunnen wonen en geheel andere herinneringen kunnen hebben aan die tijd. Landelijk was de Ouderkerkerlaan zeker met de vele boerderijen en de daarbij horende geuren. De een raakte ervan in extase en kon er geen genoeg van krijgen, maar er waren ook kinderen die er een pesthekel aan hadden. Hoewel Wim Kreuger met veel plezier terugkijkt op de boerderij als speelparadijs, had hij een verschrikkelijke hekel aan de koestal waar hij in de winterdagen door moest lopen als hij van school kwam. Wim: "Er hing namelijk altijd een stank van gekuild gras. Deze lucht bleef aan je kleren hangen, wat je ook deed. Op school was je hierdoor een pestobject." Een alternatief was gewoon door de voordeur naar binnen. Maar dat was niet gebruikelijk op de boerderij. Dat mocht dus niet van vader. Een geur die Wim wel heerlijk vond, kwam van de paarse seringen in het voorjaar. Hij mocht ze snoeien en de buren op de laan en in de Julianastraat verrassen met een mooie bos. Daarvoor kreeg hij dan vaak een centje of iets te snoepen.