'Het voelt hier als de zomer'
DIEMEN - Als ik hem voor het eerst ontmoet, tekent Tamer Almasry (31) uit Syrië de papieren voor zijn huis in Diemen. We spreken af voor een interview en als hij net een paar dagen in Diemen woont, vertelt Tamer zijn verhaal. Hij vluchtte een jaar geleden uit zijn toenmalige woonplaats in Egypte in een boot met 500 andere vluchtelingen naar Europa. In Italië gingen ze aan wal en na een dag was hij op reis naar Nederland. Tamer is een statushouder, hij heeft een verblijfsvergunning voor ten minste vijf jaar. Hij is blij dat hij hier komt wonen. "Diemen voelt als de zomer."
Tamer groeit op in de stad Homs. Daar studeert hij wiskunde aan de universiteit en al tijdens zijn studie heeft hij een goede baan als officemanager bij een aannemer. Hij studeert af in 2012 en het leven is goed. Maar dan begint de revolutie die uitmondt in de burgeroorlog in Syrië. Het is er niet meer veilig. Als Tamer in dienst moet, besluit hij te vluchten. "Ik wilde geen mensen doden in opdracht van het regime." Hij betaalt iemand die hem helpt de grens met Libanon over te komen. Na een dag reist hij door naar Egypte. "Ook in Libanon voelde ik me niet veilig, ik wilde zo ver mogelijk weg. In Egypte was het goed, toen nog wel." Tamers broer, moeder en oma komen ook naar Egypte. Jarenlang werkt Tamer er in een eigen onderneming in een vakantieresort. Maar economisch gaat het steeds slechter als toeristen wegblijven na het nodige geweld en aanslagen in Egypte en het wordt ook steeds onveiliger voor hem als Syriër. "Het leger en de regering werden steeds negatiever tegenover Syrische vluchtelingen. Niet de Egyptenaren zelf, die waren gastvrij en aardig." Na een zoveelste negatieve ervaring met soldaten bij een checkpoint besluit Tamer dat hij verder weg wil. Hij wacht tot het zomer is en in 2015 stapt hij op een boot, met zo'n 500 andere vluchtelingen, naar Italië. Het is een hachelijke reis. "Gelukkig zijn we gered door de kustwacht van Italië en aan land gebracht." Na een dag reist Tamer verder. Het einddoel: Nederland. "Ik heb in Egypte veel Nederlanders ontmoet. Ik wist dat zij veel lijken op de mensen in mijn geboortestad Homs en dat ik goed met ze zou kunnen leven. Nederlanders zijn open, gastvrij en hebben veel humor. Bovendien had ik gelezen dat Nederland het enige land is waar gezinshereniging met je moeder mogelijk is, en dat wil ik heel graag."
In de trein op de grens van Nederland krijgt Tamer papieren om naar het asielzoekerscentrum (azc) in Ter Apel te reizen. Zijn verloofde, die hij tijdens zijn hachelijk vlucht van Egypte naar Italië heeft ontmoet, en haar familie gaan daar ook heen, maar ze worden er gescheiden. Tamer woont in diverse opvangcentra in Nederland. In het najaar van 2015 hoort hij dat hij een verblijfsvergunning krijgt en de opluchting is groot. Hij weet al een maand of acht dat hij in Diemen gaat wonen, maar het wachten is op een huis. Zijn verloofde en haar familie krijgen een huis in het oosten van het land toegewezen. "Ik was zo opgelucht toen ik wist dat ik mocht blijven. Ja, mijn verloofde woont ver weg, maar ze is in Nederland! Ik kan haar opzoeken, dat telt."
Toen hij wist dat Diemen zijn nieuwe woonplaats zou worden, is Tamer direct komen kijken. "Ik heb wel een uur of twee rondgelopen en ik vind het hier erg prettig. Het is hier rustig en het voelt alsof het hier altijd zomer is." Een maand of wat geleden kwam eindelijk het bericht dat er een huis voor hem was en nu woont Tamer in Diemen. "Het is een heel mooi huis, ik ben heel blij. Ik ben nu, met de nodige hulp, nog aan het klussen en inrichten. Voor meubilair heb ik een lening gekregen. Ik ken al een paar mensen uit Syrië in Diemen. Maar ik wil ook graag Nederlandse mensen leren kennen, daar was in de azc's weinig kans voor." Wat hij vooral heeft meegekregen van de Nederlandse eetgewoonten is dat we hier vaak en veel aardappelen eten. "Ik wil alles proberen. En weet je wat zo goed is? In de winkels hier is alles te vinden, dus ik kan nu ik een eigen huis heb ook Syrische gerechten klaarmaken. Daar wil ik Nederland graag mee laten kennismaken."
In Luttelgeest, waar Tamer de laatste maanden woonde, heeft hij vrijwilligerswerk gedaan in een buurthuis. Nu zou hij ook wel een 'echte' baan willen. "Als eerste moet ik zo snel mogelijk Nederlands leren. Omdat ik Engels spreek kon ik altijd wel communiceren, maar Nederlands leren is echt belangrijk. Als we gesetteld zijn, wil ik ook heel graag trouwen met mijn verloofde. Maar het belangrijkst is natuurlijk werk vinden. Ik moet nog uitzoeken wat er mogelijk is met mijn wiskunde-opleiding in Syrië. Ik weet niet of er hier veel banen zijn voor leraren? Er zijn vast veel Nederlanders die dat werk willen doen." Tamer heeft ook al wat vestigingen in Amsterdam bezocht van de keten waar hij in Egypte ook ondernemer voor was. "Ik weet er natuurlijk alles van, dus dat zou een optie zijn."
Tamer heeft nu een verblijfsvergunning voor vijf jaar. Dan wordt de situatie in Syrië opnieuw bekeken. "Of ik terug zou willen? Ik richt me nu helemaal op een toekomst hier. Ik kan vanuit hier niet veel doen voor mijn land, maar wel mijn stem laten horen als er protesten zijn en dat zal ik zeker doen. Als het echt weer veilig zou zijn, zou ik wel terugwillen. Veel jonge mensen zijn het land ontvlucht en dan wil ik helpen om mijn moederland weer op te bouwen, steen voor steen."
