De idealen van Piet Saan zijn inmiddels ver weg
De zorg, ach ja de zorg. Hoe vaak moeten we niet lezen hoe het met de zorg gesteld is. Er waren tijden dat het bejaardenhuis een vriendelijke klank had. Vrouwen op leeftijd dachten aan clubjes en gezellig koffiedrinken, mannen dachten aan klaverjassen, grappen maken en biljarten. Het vooruitzicht was allerminst schokkerend. Wie nu aan de combinatie zorg en oud denkt, slaat de schrik om het hart. Om zes uur na het eten in bed gehesen worden, een half uur wachten tot je uit je verplichte luier mag om je behoefte te doen en met verlies van zelfstandigheid en individualiteit je tijd afwachten. We kregen er in het woordenboek een nieuw woord bij: mantelzorg. In Nederland wonen inmiddels zo'n 2,6 miljoen volwassen mantelzorgers. In Diemen stond ooit, het lijkt allang verleden tijd, aan de Ouddiemerlaan een bejaardenhuis dat woonzorgcentrum werd. Niet de kille rekenmeesters maakten de dienst uit, het ging immers om mensen. Piet Saan was nauw betrokken bij de bouw en organisatie van De Diem. Bij de uitwerking van de plannen stond de mens centraal. Hoe ver zijn we inmiddels weggedreven van dit uitgangspunt?